Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Φλυαρίες


Οι άνθρωποι χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες βάσει πολλών κριτηρίων. Θα παραμείνω σε μερικά από κείνα που έχουν να κάνουν με πρακτικές συνήθειες. Τα κριτήρια που θα μας σύρουν σ’ άλλα μονοπάτια ας τ’ αφήσουμε καλύτερα γι’ απόψε, γιατί είχα μια δύσκολη εβδομάδα, Άρη στον Τοξότη, πολλά νεύρα, άρα ελάχιστη ψυχραιμία για συζήτηση τέτοιου τύπου. Και έχει φοβηθεί το μάτι μου τελευταία, γιατί εκεί που δεν το περιμένεις σου πετάγονται κάτι τσιρίδες να σου πουλήσουν δημοψηφίσματα για τ’ αυτονόητα, να σε πείσουν ότι τα δικαιώματά σου θα καθοριστούν από το χρώμα των ματιών σου και τις γραμμές της παλάμης σου.

Σου είπα μη με τσιγκλάς κι έρχεται και κύμα κακοκαιρίας. Βέβαια αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι το κύμα της σκέτης κακίας, σε οικονομική βάση πάντα, γιατί ρατσιστής δεν είναι κανένας, όλα κι όλα, αυτό δηλώνεται πάντα εξαρχής.

Ας απομακρυνθούμε λοιπόν τώρα από τα σημαντικά να πιάσουμε τις ανώδυνες φλυαρίες. Άλλωστε έχει μεγάλη διάδοση αυτή η τακτική, είναι που τη διδάσκουν και στα σχολεία.

Υπάρχουν λοιπόν οι άνθρωποι που ξυπνούν νωρίς και οι άλλοι που δεν έχουν ξυπνητή ζωή πριν το μεσημέρι. Και δε μιλώ μόνο για υποχρεώσεις και αναγκαίες συνθήκες. Ο τύπος του μεσημεριού, όταν πρέπει, θα πιεστεί, θα υποφέρει, θα πιει καφέ. Και θα συνεχίσει να υποφέρει. Το ξυπνητήρι είναι εχθρός του, ενώ του άλλου, του πρωινού ανθρώπου, είναι τμήμα του εγκεφάλου του. Ουδετερότητα δεν θα τηρήσω σε αυτό το μείζον θέμα. Θα ταχθώ στο πλευρό των βασανισμένων ψυχών του μεσημεριού, θα προτιμήσω μια χαμένη μέρα από μια νυσταγμένη μέρα, ενώ στη δογματική διατύπωση ότι «το πρωινό ξύπνημα είναι υγεία», θα αντιτάξω μια αυταπόδεικτη αλήθεια: όταν κοιμάμαι δεν καπνίζω.

Ένα ακόμα επίμαχο ζήτημα είναι η συνέπεια στα ραντεβού. Εδώ έχουμε την κατηγορία του «Εγγλέζου», ενώ η άλλη κατηγορία δεν αποδίδεται ως εθνικό χαρακτηριστικό, ωστόσο συχνά παίρνει το όνομα κάποιου ζώου (λόγου χάρη γαϊδούρι). Κι αυτό δεν είναι σωστό πράγμα. Γιατί οι καημένοι οι αργοπορημένοι καθόλου αδιάφοροι δεν είναι για την αναμονή του Ευρωπαίου. Και μάλιστα περνούν μεγάλο άγχος σε όλη αυτή την καταδικασμένη πορεία τους προς τη συνέπεια (μπορείς να το δεις και στο αγωνιώδες βλέμμα τους όταν φτάσουν, αρκεί να περιμένεις).

Δύο επίσης εκ διαμέτρου αντίθετες περιπτώσεις συναντάμε και στη σχέση των ανθρώπων με το χώρο τους. Από τη μια εκείνοι που τα καταφέρνουν μια χαρά με την επιχείρηση εντοπισμού μιας μπλούζας κάτω από ένα ρούχινο λόφο, κι από την άλλη όσοι μπορούν να πάθουν νευρικό κλονισμό στη θέα μιας μονής κάλτσας ή στην έλλειψη ενός σουβέρ. Αν ισχύει αυτό που λένε ότι όταν δεις το σπίτι κάποιου καταλαβαίνεις πόσο τακτική και περιποιημένη είναι και η ζωή του, τότε χτύπα καλύτερα το κουδούνι και κατεβαίνω, γιατί σαν να μου ‘ρθε μια λαχτάρα να δω τη θάλασσα.

Μ’ αυτά και με κείνα πάντως, οι πρωινοί τύποι συναντιούνται με τους μεσημεριανούς κάπου προς το απόγευμα, οι συνεπείς αγκαλιάζουν τους αργοπορημένους φίλους τους έστω και με λίγη γκρίνια, ενώ παραμένει ανεξήγητο εκείνο το μυστήριο που κάνει τους τακτικούς ανθρώπους να ερωτεύονται ακατάστατους. Και κάπως έτσι συμβιώνουμε κι αγαπιόμαστε. Χωρίς δημοψηφίσματα.


3 σχόλια:

  1. ανήκω και στις τρεις "στραβες" κατηγορίες. Ειδικά της ακαταστασίας. Καλημέρα. (και μην ξαναπει κανείς καλησπέρα...μεσημέριασε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ τάσσομαι υπέρ του τύπου του μεσημεριού, υπέρ του ακατάστατου αλλά και υπέρ του Ευρωπαίου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. σιγουρα ειμαι ακαταστατη και τυπος του μεσημεριου. ομως πως να μην εισαι τυπος του μεσημεριου οταν κοιμασαι κατα μεσο ορο 6 το πρωι; δεν μπορω να χανω αυτη τη γαληνη της νυχτας. με τιποτα ομως.
    και βεβαια δε θα μπορουσα ποτε να ειμαι εγγλεζα στα ραντεβου μου. οσες φακιδες κι αν βγαλω πιστευω δε θα τα καταφερω ποτε.
    ομως αγχωνομαι υπερβολικα. το ομολογω. και πολλες φορες νιωθω ασχημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή