Φοράς στη ρουτίνα σου μια στρογγυλή κόκκινη μύτη κι ένα πολύχρωμο κουδουνιστό καπέλο και την έχεις μεταμορφώσει σε πάρτυ. Κοίτα τον διπλανό σου. Νιώθει υπέροχα μέσα στη στολή άγουρης ντομάτας. Ο παραδίπλα ζει συναρπαστικές στιγμές ως πολική αρκούδα. Και κείνη η παρδαλή κολοκύθα πιο πέρα, τι ρωτάς γιατί κάνει έτσι; Όχι, δεν υποφέρει. Απλώς χορεύει. Ξέρω πόσο πολύ θα ήθελες να ήσουν μέλος αυτής της χαρούμενης παρέας μασκαρεμένων ανθρώπων που ο ένας κοπανάει το κεφάλι του άλλου με ένα πλαστικό ρόπαλο. Θα σε αγαπήσουν αμέσως αν τους πλησιάσεις κραυγάζοντας εκκωφαντικά και πετώντας μικρά χρωματιστά χαρτάκια.
Υπάρχουν όμως και οι μη εποχικές μεταμφιέσεις, οι παντός καιρού. Μιλώ για τους μικρούς εναλλακτικούς εαυτούς τους οποίους ενεργοποιούμε όταν ο κυρίως εαυτός μας δεν κολλάει με την περίσταση. Ή όταν θέλουμε τόσο να κολλήσει που, για να ‘μαστε σίγουροι, κόβουμε καμιά παραξενιά, ράβουμε λίγο μυστήριο, και δε σου λέω ότι νοικιάσαμε και στολή, αλλά μια περούκα και μια μύτη τη δουλειά τους την κάνουν.
Ας πιάσουμε λοιπόν μια περίσταση, που ξέρω ότι σ’ ενδιαφέρει. Και ας την πούμε όμορφα και ευρωπαϊκά, φλερτ. Εκεί που η ένδοξη σημαία του κλισεδιάρικου «σ’ όποιον αρέσουμε» υποστέλλεται θριαμβευτικά, εξισώνοντας ακριβοδίκαια και αμείλικτα προσηνείς και ακατάδεχτους, όταν διεκδικούν το σκοτεινό ή και περίλαμπρο αντικείμενο του πόθου τους.
Πρόκειται για παιχνίδι μεταμφιέσεων, και μάλιστα ριψοκίνδυνο. Σε κάθε κίνηση καραδοκεί η γελοιοποίηση, πολύ περισσότερο αν έχεις και μια μικρή ροπή. Και κάτι προειδοποιητικά σήματα, που ίσως βοηθούσαν, πάνε και τα βάζουν όλο πίσω από κάτι δέντρα και πάντα μια ανάσα πριν τις στροφές. Ε και στην εν λόγω κατάσταση τα αντανακλαστικά δεν είναι το δυνατό σου σημείο.
Φταίει και ότι κάθε φορά που σου συμβαίνει να θέλεις έναν άνθρωπο είναι ξάφνιασμα. Σε άλλους πιο συχνά, σε άλλους πιο σπάνια, αλλά σε όλους ξάφνιασμα. Έτσι, η προσπάθειά σου να δώσεις την πιο γοητευτική σου εκδοχή είναι αυθόρμητη. Δεν έχεις προβάρει τίποτα.
Πάντως οι μικρές σου μεταμφιέσεις δεν θα κρίνουν την έκβαση του παιχνιδιού. Είναι ασήμαντες λεπτομέρειες που θαμπώνουν, και αφήνουν αυτό το μυστηριώδες που μοιάζει με ηλεκτρισμό και δημιουργείται ή δεν δημιουργείται ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, να κρίνει το αποτέλεσμα.
Κι όπως φεύγουν οι Απόκριες, και κανείς δεν θα σου ζητήσει να ανταπεξέλθεις στα σκληρά καθήκοντα που συνεπάγεται η στολή του Σούπερμαν, του πειρατή ή, πολύ περισσότερο, της άγουρης ντομάτας, έτσι κανείς δεν περιμένει κι από έναν έρωτα συνέπεια στις μεταμφιεσμένες πρώτες εντυπώσεις.
Μα νόμιζα πως όλοι περιμένουν. Κι ότι γι'αυτό οι περισσότεροι οι έρωτες χάνονται μόλις βγάλεις μύτη και περούκα.
ΑπάντησηΔιαγραφή