Αποδείξεις

Ανέκαθεν οι τσέπες μου φιλοξενούσαν αυτοσχέδιες συλλογές: χτυπημένα εισιτήρια, περιτυλίγματα από τσίχλες δυόσμου, άχρηστα σημειώματα, ξεχασμένα ρέστα. Ένας μικρός χάρτινος κόσμος, αυθόρμητα συναθροισμένος, μ’ ένα στριμωγμένο ταξίδι για μοίρα και το πλυντήριο για προορισμό.

Τον τελευταίο καιρό όμως, αυτές οι παραμελημένες αποσκευές πληθαίνουν. Οι νέοι ένοικοι της τσέπης, διαθέτουν και περγαμηνές χρηστικότητας –το λένε και οι ειδήσεις. Μπορούν να σε φοροαπαλλάξουν.

Έτσι όμως δεν συνέβαινε πάντα με τις αποδείξεις; Σάμπως η ταμειακή μηχανή δεν ξεπατικώνει άλλους μηχανισμούς, διαπροσωπικούς; Προσκομίζεις αποδείξεις και απαλλάσσεσαι, ειδάλλως πληρώνεις.

Όλο και κάπως θα τυχαίνει να σου σερβίρονται κατηγορίες. Εκεί είναι που σου χρειάζονται οι αποδείξεις. Ντοκουμέντα βρε παιδί μου, γεγονότα. Τεκμήρια αθωότητας, να πεις όχι δεν είναι έτσι, έχω τις αποδείξεις μου. Εγώ δεν, εγώ αυτό, εγώ αλλιώς.

Κι έτσι από το πουθενά, στήνεται ένα μικρό δικαστήριο. Και το «εγώ δεν» φέρνει το «ναι όμως εσύ». Γιατί πώς γίνεται να δικαιωθώ αν δεν βγάλω εσένα λάθος; Κι έλα να χτυπήσουμε τα γεγονότα στην ταμειακή μηχανή, και τα καλά μαζί που φέραν άσχημα, κι ύστερα να τα τσαλακώσουμε και να τα στριμώξουμε στις τσέπες μας μαζί με τα ρέστα. Όμορφα.

Ένα κουβάρι αποδείξεις που όλο θα τις ξεχνάς και θα καταλήγουν στο πλυντήριο, στο πρόγραμμα με το στύψιμο. Και πού και πού θα τις ανακαλύπτεις τυχαία, κάτι ασουλούπωτα χαρτάκια έτοιμα να διαλυθούν. Όσα γράφτηκαν θα έχουν βέβαια σβηστεί απ’ τα τόσα πλυσίματα, μαζί με τ’ ακυρωμένα εισιτήρια, μπορεί να ‘χουν πάρει και λίγο από άρωμα δυόσμου.

Ωστόσο υπάρχει πάντα η επιλογή να μη μαζέψεις αποδείξεις. Επιμένεις να σκέφτεσαι, να μιλάς, να αγαπάς, να κλαις και να τσακώνεσαι, να ζεις στο αφορολόγητο σύμπαν σου. Γιατί οι στιγμές σου έτσι γίνονται πολύτιμες, είναι και που διατηρούνται καλύτερα αν δεν τους δώσεις χάρτινη μορφή. Τότε όμως δεν προσδοκείς απαλλαγές. Ακόμα κι αν έρθουν τελικά να σου ζητήσουν τη λογιστική σου συλλογή δεν θα ψάξεις στις τσέπες σου μπας και παρ’ ελπίδα έχει ξεπέσει κάνα ντοκουμέντο.

Μα θα μου πεις, αν χρειαστεί ν’ αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας; Ε νισάφι πια με αυτήν την παροιμιώδη εξυπνάδα. Βρε αγάπη μου, αν έχει φτάσει ο άλλος άνθρωπος να σε βλέπει με χαυλιόδοντες και προβοσκίδα, τι θα περισώσεις με δυο-τρεις τσαλακωμένες αποδείξεις;