Χωρίς τίτλο

Είναι στιγμές που τα λόγια είναι λίγα. Είναι άλλες στιγμές που νιώθω ότι τα λόγια είναι ντροπή. Τα δικά μου, τα δικά σου, όλων.

Υπάρχει μια είδηση. Τρεις άνθρωποι, σε μια τράπεζα, ρίψη μολότοφ, νεκροί. Και μόνο η ανακοίνωση φωνάζει άδικο, φρίκη, θυμό.

Ο θάνατος ως σκέψη με τρομοκρατεί. Ως γεγονός με τρομοκρατεί και με καθηλώνει. Αλλά τώρα έχω και θυμό. Έχω θυμώσει για τη δολοφονία των ανθρώπων. Κι ας μην μπήκα στο γκρουπ του φέισμπουκ «Όσοι νιώθουμε οργή για τους νεκρούς –διαδώστε το». Κι ας μην έγραψα στάτους και τουίτ συντριβής και καταγγελίας. Κι ας μην βρίστηκα κάτω από τις αναρτήσεις των μπλογκ σχετικά με τις πολιτικές ευθύνες και τις κοινωνικές προεκτάσεις.

Καθένας επιλέγει τον τρόπο του για να εκφράσει τα συναισθήματά του και να τα μοιραστεί. Όμως κάποιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κάποιοι ζουν τον απερίφραστο πόνο της απώλειας των δικών τους. Τι να πεις για τη βία, την αγριότητα, το νήμα της ζωής που σπάει απότομα πριν φτάσει στο τέλος του; Πώς να μιλήσεις για τους νεκρούς χωρίς να ντρέπεσαι το βλέμμα των αγαπημένων τους που θα πονάει για πάντα, όταν εσύ θα σκέφτεσαι ξανά τα δικά σου καθημερινά ζητήματα;

Ντρέπομαι.

Ξεχνώ και πάλι ότι η τηλεόραση είναι καλύτερη κλειστή και βλέπω τα δελτία. Για μία ακόμα φορά πουλάνε τραγωδία σε εικόνες. Και σε πολιτικά παράθυρα. Μου φαίνεται ότι εκεί κάπου τέρμα δεξιά στην οθόνη, καπηλεύονται τον πόνο. Κοιτάω κι απ’ την άλλη γωνία αλλά δεν καταλαβαίνω. Κάτι δεν πάει καλά. Λέω άσε τους πολιτικούς, θα ενημερωθώ από το ίδιο το μέσο, που είναι και της ενημέρωσης της μαζικής. Και πέφτει το μάτι μου στις λεζάντες. Που μάλλον οι δημοσιογράφοι είχαν πολλή δουλειά και δεν προλάβαιναν κι έδωσαν σε κόμματα να γράψουνε τους τίτλους.

Και ακούω, διαβάζω, δηλώσεις, αναλύσεις, αντιπαραθέσεις. Και ψάχνω πίσω απ’ όλες αυτές τις κουβέντες έναν κόμπο στο στομάχι, τον κόμπο κάθε νήματος που κόπηκε. Αυτός ο κόμπος θα έκανε τα λόγια μετρημένα και θα κρατούσε το ύφος χαμηλά, με τη μουδιασμένη σφραγίδα του πένθους και της ντροπής. Πάντως όλοι εξέφρασαν τη συντριβή τους.

Κλείνω την τηλεόραση. Κλείνω και τον ιντερνετόκοσμο. Έχω θυμώσει.