Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Άνοιξη


Δεν ξέρω αν το κατάλαβες αλλά μπήκε η άνοιξη. Που και να μην το κατάλαβες, το ‘πιασαν σίγουρα οι ορμόνες σου, ντύθηκαν στα γρήγορα τα κίτρινα και τα πορτοκαλιά, πιο έτοιμες κι από τις βιτρίνες.

Κοίτα, από βιολογία δεν πήρα χαμπάρι ποτέ, αλλά δεν χρειάζεται να δείξεις και πτυχίο για να επικαλείσαι τις ορμόνες. Όλοι τις κουβεντιάζουν κι όλοι τις κατηγορούν. Και όχι μόνο για τα κοτόπουλα, που άμα τις έχουν, μάλλον σημαίνει ότι δεν είναι καλό πράγμα. Και τους ανθρώπους αυτές οι κυρίες άνω κάτω τους κάνουν. Καθετί που είναι μπερδεμένο είναι και ορμονικό. Ή μάλλον μ’ ένα «θα» καθησυχαστικό: «θα είναι ορμονικό». Σα να λέμε πανσέληνος. Ή και ανάδρομος Ερμής. Μια παράξενη συμπεριφορά. Μια απροσδόκητη αντίδραση. Εκεί που τελειώνουν οι δικαιολογίες, ξεκινούν οι ορμόνες.

Την άνοιξη οι ορμόνες τρελαίνονται. Το λένε και οι επιστήμονες. Όχι έτσι ακριβώς, αλλά αυτό εννοούν. Την τιμητική της έχει μια ύπουλη με εξωτικό όνομα, η ενδορφίνη. Αυτή είναι λέει η ορμόνη της χαράς, της ευεξίας. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τη σύνδεση, αλλά αυτό ακούω, αυτό λέω. Είθισται να απελευθερώνεται στο σεξ και στη γυμναστική (παντός καιρού αυτά), την άνοιξη όμως δεν μαζεύεται με τίποτα. Σε χτυπάει κατακούτελα και ξαμολιέσαι σε αναζήτηση έρωτα, ανθισμένων λειμώνων και φλοράλ αμφιέσεων. Βέβαια, ενώ τα δύο τελευταία ζητούμενα είναι αυστηρώς εποχικά, το πρώτο το ποθοπλάνταχτο, όλο και κάποια αφορμή βρίσκουμε και το κολλάμε σε κάθε εποχή. Κρύο, καιρός για δύο σου λέει, (θέρμανση, αναθέρμανση, αναλόγως) κι από την άλλη καλοκαιρινά ραντεβού πάνω στο σώμα σου (για επαγγελματικά δεν τα κόβω). Για το φθινόπωρο είναι πιο έντεχνα τα σουξέ, άλλωστε συνεπάγεται και μια μελαγχολία, πιο διακριτικά τα ραντεβού.

Την άνοιξη όμως είναι αλλιώς. Ανοίγει ο καιρός, μεγαλώνει η μέρα. Εκεί στα έξω τα τραπέζια, και να μη θες, όλο και πέφτει το μάτι στην περατζάδα, όλο και περισσότερες πιθανότητες για διασταύρωση (βλεμμάτων). Σκάει η διάθεση για φλερτ μαζί με τα πρώτα κοντομάνικα. Δε λέω, έχουν στυλ τα πουλόβερ και οι καμπαρντίνες, αλλά, πώς να το κάνουμε, κάτι σε πιάνει όταν αρχίζει πάλι το σώμα να δηλώνεται και όχι απλώς να υπονοείται.

Κι έτσι ορμώμενος από το ορμονικό ζήτημα, φτάνεις να συνερίζεσαι τη λογοτεχνική ταύτιση της άνοιξης με την ελπίδα, την αισιοδοξία, την ψυχική ανάταση βρε αδερφέ. Και λες, τι πάει σετάκι με τούτη φιέστα χαράς και ευεξίας; Μα βέβαια η ανανέωση, οι αλλαγές, τα καινούργια ξεκινήματα (πόσο καίριο αυτό το επίθετο που κολλάμε συχνά στα ξεκινήματα –σα να περιέχει όλες τις αποτυχημένες προσπάθειες και να τις ειρωνεύεται συνάμα). Και δώστου πάλι στόχοι και αποφάσεις. Μα δεν τα λέγαμε και την Πρωτοχρονιά αυτά; Καλά. Τότε δεν φορούσαμε κοντομάνικα.


1 σχόλιο: