Μετανοείτε

Λυπάμαι τις λέξεις όταν κουβαλούν αποσκευές, που δεν τις είχαν πριν μα τις φορτώθηκαν στο δρόμο.

Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα φτωχό πλην τίμιο συνηρημένο, μια σεμνή και διακριτική περίπτωση που κάποια στιγμή είπαν να της φορέσουν ράσο. Ας πούμε λοιπόν για τα πάθη του «μετανοώ». Ούτε που φανταζόταν το δόλιο το ρήμα το μεταφυσικό βάρος και την ψυχική συντριβή που θα καθόταν πάνω του. Mετανοώ, λες. Ε, για κάτι αμαρτίες που μου ξεφύγανε. Τι σου ‘ναι οι αμαρτίες; Λαθάκια. Λίγο πιο σοβαρά από τα ορθογραφικά. Δε θα πεθάνουμε κιόλας. «Νομίζεις» αναφωνεί ένας κύριος που καταφτάνει θυμιατίζοντας. «Θα πεθάνουμε, κι οι ανορθόγραφες ζωές μας θα κριθούν.» Τα μύρια πάθη του «κρίνω» είναι άλλη ιστορία, βεβαίως παράλληλη.

Κι αφού μάθεις ότι η κρίση συνεπάγεται τιμωρία, και γλυτωμό δεν έχεις αν δεν μετανοήσεις, αρχίζεις τα τηλέφωνα μπας και βρεις καμιά καλή άκρη. Για τη διαδικασία της συγχώρεσης δεν έχω να σου πω και πολλά, αλλά κάπου έχω ακούσει πως δεν ξεμπερδεύεις με μια συγγνώμη, η βασιλεία των ουρανών θέλει θυσία και ταπείνωση, κι αυτά είναι θέματα θεσμικά που μου διαφεύγουν.

Ευτυχώς για μας που έχουμε μια δυσκολία με τις μεταγενέστερες ερμηνείες, το «μετανοώ» μεταμορφώθηκε σε «μετανιώνω» και τουλάχιστον κρατάμε τούτη την εκδοχή, του ελαφρού ρεπερτορίου.

Έλα όμως που σα να το καταράστηκαν οι ευσεβείς κι οι λόγιοι και το καημένο το «μετανιώνω» κείτεται καταφρονεμένο στο περιθώριο της προ θανάτου ζωής, μιας και μόνο αυτήν αφορά και μόνο σ’ αυτήν ανήκει. Αλλά έτσι είμαστε οι θνητοί, ό,τι μπαίνει στο καλάθι με τις προσφορές δεν το καταδεχόμαστε, ενώ πριν μια βδομάδα που ‘χε την τριπλάσια τιμή το λαχταρούσαμε.

Έτσι λοιπόν, το «μετανιώνω» το ‘χουμε του πεταματού, ενώ χτίζουμε τρίποδες κι αδριάντες στην τσαχπινιά του αμετανόητου. Ό,τι επιλέγουμε, ό,τι νιώθουμε, ό,τι πονάμε, ως αμετανόητο το ποστάρουμε και το καμαρώνουμε. Αφού κλαις βρε παιδί μου, τι δε μετανιώνεις; Έτερον εκάτερον. Αν γύριζε ο χρόνος πίσω, πάλι τα ίδια θα ‘κανα. Αυτό με το χρόνο πια που όλο σβούρα θα τον θέλαμε κι όλο στα ίδια θα καταλήγαμε, έχει καταντήσει χειρότερο κι από την ψευτοπονηριά δεν-μετανιώνω-για-ό,τι-έκανα-αλλά-για-ό,τι-δεν-έκανα. Όσες φορές πορεύτηκες με δαύτο το γελοίο τσιτάτο για μπούσουλα, μόνο κάτι ασυνάρτητα πήγες κι έκανες. Παραδέξου το.

Νομίζω όμως πως ξέρω γιατί επιμένεις να κάνεις σπονδές στο βωμό του αμετανόητου. Χρειάζεσαι εκείνη την εσάνς του αναπόφευκτου, του μοιραίου. Αφού λοιπόν τη θες τη μεταφυσική τη δόση σου βρε αγάπη μου γιατί δεν κρατάς το λιβανισμένο το «μετανοώ», να μείνει για μας που μετανιώνουμε το επίγειο το «μετανιώνω»;