Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Ευχές και δώρα


Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, όσο και να θες να κάνεις σαν να μην τρέχει τίποτα, είναι αυτά τα φτηνιάρικα λαμπιόνια που ξεφυτρώνουν από παντού και δεν σ αφήνουν να (μην) αγιάσεις. Βλέπεις κάτι μπαλκόνια που θαρρείς ότι θα λυγίσουν υπό το βάρος των μυριάδων πολύχρωμων φωτακίων- καλού κακού πέρνα απέναντι.

Κοίτα και τις βιτρίνες με τα ρούχα για το ρεβεγιόν. Ναι, κι εγώ αναρωτιέμαι πότε δημοπρατήθηκε η γκαρνταρόμπα του Φλωρινιώτη.

Αλλά όχι, δεν θα γκρινιάξω μέρες που είναι, μη μου ρθουν τα φαντάσματα των πρώην (Χριστουγέννων) κι είδα κι έπαθα να τους βρω στολή ευτυχισμένων αναμνήσεων σε μίντιουμ.

Υπάρχει μια ατμόσφαιρα σε αυτή τη γιορτή, δεν θα το αρνηθώ. Ζεστή και μελωμένη. Ακόμα και σε μας που τα θεία τα επικαλούμαστε μόνο για να δηλώσουμε έκπληξη («ο Χριστός και η Παναγία»), αφθονία («της Παναγιάς τα μάτια») ή αγανάκτηση («μα για τ όνομα του θεού»). Κάτι μας πιάνει κι ας μην έχουμε ισχυρό κίνητρο, ίσως να ψάχνουμε αφορμή για ευχές και δώρα.

Ξάφνου η επικοινωνία με μισοσυμπαθητικούς συγγενείς και γνωστούς της κατηγορίας «καταναγκαστική συναναστροφή» δεν είναι τόσο αφόρητη ως συνήθως. Τουςρωτώ κι αν θα πάνε πουθενά διακοπές. Καθόλου δεν με νοιάζει αλλά παραδόξως αυτό δε φαίνεται. Ακούω τον εαυτό μου να διατυπώνει την ερώτηση και απορώ κι εγώ μήπως τελικά κατά βάθος χαίρομαι με τη χαρά κάποιου που δεν μου δίνει χαρά η παρέα του. Το αίσθημα κόπωσης που ακολουθεί από την αλόγιστη σπατάλη θετικής ενέργειας με επαναφέρει στην οικεία διάθεση και μου υπενθυμίζει ότι όχι, δεν μου καίγεται καρφί.

Αλλά κάτι συμβαίνει με αυτό το «πνεύμα των Χριστουγέννων», δε μου το βγάζεις απ το μυαλό. Λες να κάνουν δουλειά τα λαμπιόνια και τα μπιχλιμπίδια; Όχι τίποτα τρομερό, ίσα να θαμπώνουν λίγο τη μουρτζουφλιά. Παίζει και το άλλοθι της γιορτής: διευκολύνει τις βουτιές στην άφθονη ζάχαρη, που λιγώνει κάπως τις λύπες.

Αχ είναι και τα δώρα, πώς τα αγαπώ! Άχρηστα δώρα υπέροχα. Δώρο ψυχής, κάτι από εκείνα που έχουν φτιάξει αυτό που είσαι, και το χαρίζεις σε κάποιον, και μαζί δίνεις κι ένα κομμάτι σου, γιατί ξέρεις ότι τον νοιάζει αυτό το λίγο παράξενο που έγινες. Ή κι από τ’ άλλα δώρα, που δεν έχουν λόγο ύπαρξης, αλλά είναι ένα κλείσιμο ματιού, μια χαριτωμενιά απλώς ή ακόμα μια λεπτομέρεια που θα σε πάει πίσω σ έναν έρωτα που κάποτε κλαίγαμε και τώρα έχει πλάκα.

Και μην ακούς που λένε αυτή τη χαζομάρα ότι μετράει η κίνηση. Η συγκίνηση μετράει και η χαρά. Όλα τα υπόλοιπα αλλάζονται.

Και αλλάζουν.

2 σχόλια:

  1. Πάντα με προβλημάτιζαν αυτοί που δεν μπορούν έτσι απλά να μπουν σ' ένα παραμύθι(το Χριστουγεννιάτικο στην προκειμένη περίπτωση) και να το ζήσουν.Μεγαλώνοντας κατάλαβα οτι δεν φταίει το παραμύθι, αυτό ήταν πάντα εκεί και ήταν πάντα παραμύθι! Φταίει η μοναξιά! Τα παραμύθια κάποιος τα λέει και κάποιος πρέπει να 'ναι εκεί να τ' ακούει! Αυτό εύχομαι στους συναδέλφους σερβιτόρους! Να έχουν κάποιους συνοδοιπόρους και φυσικά πολλά παραμύθια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή