Βλέπω συχνά εφιάλτες.
Να ναι επειδή ποτέ δεν κατάφερα να κόψω το βραδινό φαγητό, πάγια συμβουλή των απανταχού διαιτολόγων; Να ναι οι σειρές του Κοκκινόπουλου που επιμένουν να βάφουν με αίμα το νυσταγμένο μου εγκέφαλο;
Χθες βράδυ είδα κάτι πολύ τρομακτικό. Ήταν η κυρία Τατιάνα (η Στεφανίδου ντε), άβαφη και αχτένιστη, και με κυνηγούσε με μια ένεση αυτοπεποίθησης στο χέρι. Και μετά ξύπνησα και είχα πολλές ενοχές γιατί η κυρία Τατιάνα είναι πολύ καλή κυρία και μας αγαπάει. Κι αν φορούσε και μια βάση μέικ-απ, τι λυσσάτε γλωσσούδες μεσημεριανούδες; Σημασία είχε το μήνυμα που πέρασε, το μάθημα ζωής, το σεμινάριο ψυχολογίας, και μάλιστα τσάμπα.
Πόσο μου έλειψαν εκείνες οι εκπομπές-συνεδρίες, τα σοφά λόγια ψυχολόγων, ψυχοθεραπευτών, παιδοψυχολόγων και οικογενειακών συμβούλων, που έκαναν τις καλογυρισμένες βλεφαρίδες της Δρούζα και της Θρασκιά να τρεμοπαίζουν με προσήλωση.
Πώς αλλάζουν οι καιροί και οι ανάγκες των ανθρώπων μέσα σε μια τηλεοπτική σεζόν. Πέρσι μας αντιπροσώπευαν αυτοί που τηλεφωνούσαν στα πάνελ και μιλούσαν για τα πολύπλοκα οικογενειακά, ερωτικά και λοιπά προβλήματά τους. Και ζητούσαν λύση. Ή μάλλον μόστραραντην ανεκδιήγητη συμπεριφορά τους, τις πιο απάνθρωπες σκέψεις που θα ‘καναν και τον πιο αναίσθητο άνθρωπο να ντρέπεται να τις παραδεχτεί ακόμα και στον εαυτό του. Και ζητούσαν και τα ρέστα. Κατέθεταν υπερήφανα το θράσος τους απαιτώντας δικαίωση και ενθάρρυνση από τους παρουσιαστές, τους «επιστημονικούς συνεργάτες» και μερικούς τραγουδιστές που διαφημίζονταν κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι τους.
Και ξάφνου, μέσα σε λίγους μήνες πάψαμε να είμαστε τέρατα εγωισμού που χρειαζόμαστε έναν ειδικό για να φρενάρει τα ζωώδη μας ένστικτα και να μας πείσει ότι πρέπει να σκεφτόμαστε και τους άλλους. Τώρα πρέπει κάποιος να μας πείσει να σκεφτούμε επιτέλους τον εαυτό μας, να αποτινάξουμε τις ανασφάλειες που μας μπλοκάρουν. Πέρσι ήμαστε Χάνιμπαλ Λέκτερ, φέτος ταπεινά χαμομηλάκια, Ματίνες Μανταρινάκη. Εκείνος ο καημενούλης Μήτσος που έκανε ασκήσεις θάρρους, πριν ακόμα ο Λαζόπουλος εξελιχθεί σε καθοδηγητή του αλαλάζοντος πλήθους.
«Ψηλά το κεφάλι» τσιρίζει η παρουσιάστρια στην έντρομη κοπέλα. «Πάμε να περπατήσουμε μαζί. Όχι έτσι… Με αέρα. Μην καμπουριάζεις» Και μόνο το ύφος της θα με έκανε σκουπίδι. Αλλά είναι που δεν έχω αυτοπεποίθηση.
Και τι είναι η αυτοπεποίθηση; Μην έχει να κάνει με τις πιο βαθιές σου σκέψεις, με τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, με τους φόβους σου, με τις μέρες σου, τις νύχτες σου και με το πώς έμαθες να ερωτεύεσαι; Όχι βέβαια καλέ μου τηλεθεατή. Η αυτοπεποίθηση έχει το λαμπερό πρόσωπο της παρουσιάστριας που δε διστάζει να σου δείξει τα υπέροχα μάτια της χωρίς μάσκαρα. Είπαμε, μην απορείς που δεν έχει ίχνος μαύρου κύκλου, τώρα γίνεσαι κακός και φτηνός, κι όλα αυτά επειδή είσαι ανασφαλής. Αλλά μέχρι το τέλος της σεζόν θα σου διορθώσουν τα πάντα. Καινούργιος άνθρωπος πια, πιστεύοντας στον εαυτό σου θα λυγίζεις και κουτάλια.
Να ναι επειδή ποτέ δεν κατάφερα να κόψω το βραδινό φαγητό, πάγια συμβουλή των απανταχού διαιτολόγων; Να ναι οι σειρές του Κοκκινόπουλου που επιμένουν να βάφουν με αίμα το νυσταγμένο μου εγκέφαλο;
Χθες βράδυ είδα κάτι πολύ τρομακτικό. Ήταν η κυρία Τατιάνα (η Στεφανίδου ντε), άβαφη και αχτένιστη, και με κυνηγούσε με μια ένεση αυτοπεποίθησης στο χέρι. Και μετά ξύπνησα και είχα πολλές ενοχές γιατί η κυρία Τατιάνα είναι πολύ καλή κυρία και μας αγαπάει. Κι αν φορούσε και μια βάση μέικ-απ, τι λυσσάτε γλωσσούδες μεσημεριανούδες; Σημασία είχε το μήνυμα που πέρασε, το μάθημα ζωής, το σεμινάριο ψυχολογίας, και μάλιστα τσάμπα.
Πόσο μου έλειψαν εκείνες οι εκπομπές-συνεδρίες, τα σοφά λόγια ψυχολόγων, ψυχοθεραπευτών, παιδοψυχολόγων και οικογενειακών συμβούλων, που έκαναν τις καλογυρισμένες βλεφαρίδες της Δρούζα και της Θρασκιά να τρεμοπαίζουν με προσήλωση.
Πώς αλλάζουν οι καιροί και οι ανάγκες των ανθρώπων μέσα σε μια τηλεοπτική σεζόν. Πέρσι μας αντιπροσώπευαν αυτοί που τηλεφωνούσαν στα πάνελ και μιλούσαν για τα πολύπλοκα οικογενειακά, ερωτικά και λοιπά προβλήματά τους. Και ζητούσαν λύση. Ή μάλλον μόστραραντην ανεκδιήγητη συμπεριφορά τους, τις πιο απάνθρωπες σκέψεις που θα ‘καναν και τον πιο αναίσθητο άνθρωπο να ντρέπεται να τις παραδεχτεί ακόμα και στον εαυτό του. Και ζητούσαν και τα ρέστα. Κατέθεταν υπερήφανα το θράσος τους απαιτώντας δικαίωση και ενθάρρυνση από τους παρουσιαστές, τους «επιστημονικούς συνεργάτες» και μερικούς τραγουδιστές που διαφημίζονταν κουνώντας απαξιωτικά το κεφάλι τους.
Και ξάφνου, μέσα σε λίγους μήνες πάψαμε να είμαστε τέρατα εγωισμού που χρειαζόμαστε έναν ειδικό για να φρενάρει τα ζωώδη μας ένστικτα και να μας πείσει ότι πρέπει να σκεφτόμαστε και τους άλλους. Τώρα πρέπει κάποιος να μας πείσει να σκεφτούμε επιτέλους τον εαυτό μας, να αποτινάξουμε τις ανασφάλειες που μας μπλοκάρουν. Πέρσι ήμαστε Χάνιμπαλ Λέκτερ, φέτος ταπεινά χαμομηλάκια, Ματίνες Μανταρινάκη. Εκείνος ο καημενούλης Μήτσος που έκανε ασκήσεις θάρρους, πριν ακόμα ο Λαζόπουλος εξελιχθεί σε καθοδηγητή του αλαλάζοντος πλήθους.
«Ψηλά το κεφάλι» τσιρίζει η παρουσιάστρια στην έντρομη κοπέλα. «Πάμε να περπατήσουμε μαζί. Όχι έτσι… Με αέρα. Μην καμπουριάζεις» Και μόνο το ύφος της θα με έκανε σκουπίδι. Αλλά είναι που δεν έχω αυτοπεποίθηση.
Και τι είναι η αυτοπεποίθηση; Μην έχει να κάνει με τις πιο βαθιές σου σκέψεις, με τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, με τους φόβους σου, με τις μέρες σου, τις νύχτες σου και με το πώς έμαθες να ερωτεύεσαι; Όχι βέβαια καλέ μου τηλεθεατή. Η αυτοπεποίθηση έχει το λαμπερό πρόσωπο της παρουσιάστριας που δε διστάζει να σου δείξει τα υπέροχα μάτια της χωρίς μάσκαρα. Είπαμε, μην απορείς που δεν έχει ίχνος μαύρου κύκλου, τώρα γίνεσαι κακός και φτηνός, κι όλα αυτά επειδή είσαι ανασφαλής. Αλλά μέχρι το τέλος της σεζόν θα σου διορθώσουν τα πάντα. Καινούργιος άνθρωπος πια, πιστεύοντας στον εαυτό σου θα λυγίζεις και κουτάλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου