Με τις αδικημένες μεγαλοφυΐες είχα πάντα ένα θέμα. Είναι ό,τι πιο εκνευριστικό και συνάμα αξιολύπητο κυκλοφορεί. Βγαίνει σε διάφορες ηλικίες (από 30 έως 40 ετών οι ευπαθείς ομάδες), μεταδίδεται με την απλή κοινωνική συναναστροφή και προσβάλλει τη νοημοσύνη. Των άλλων.
Απραγματοποίητα όνειρα, ματαιωμένες ελπίδες, καταπιεσμένες επιθυμίες. Όλοι έχουμε απ αυτά και πολύ μας αρέσει να τα μασουλάμε γκρινιάζοντας. Μόνο που κάποιοι, αντί να επιδίδονται στην παραπάνω χαριτωμένη διαδικασία, πλασάρουν τα παραπάνω υλικά αλλιώς, με πιο «ευφάνταστο» τρόπο. Σα να έχουν φτιάξει έναν εαυτό από πλαστελίνη, ή μάλλον από μεγάλες προσδοκίες και «χαμένες» ευκαιρίες.
Τώρα πώς είναι δυνατόν να ονομάζονται χαμένες οι ευκαιρίες που δεν παρουσιάστηκαν ποτέ, και ίσως δεν υπήρχε και λόγος να παρουσιαστούν, είναι μεγάλη ιστορία.
Η αδικημένη μεγαλοφυΐα ξεχωρίζει καταρχάς από το βλέμμα. Το σπινθηροβόλο. Και σε βλέμμα αγελάδας να φέρνει λίγο, τους σπινθήρες του τους πετάει. Και σε μετράει από την κορφή ως τα νύχια. Απ έξω-απ έξω όμως μόνο. Ίσα για μια γνωριμία με το ακροατήριο.
Έχει άποψη για όλα. Άποψη πάγια και σταθερή. Σταθερή ακόμα κι όταν αλλάζει το θέμα της συζήτησης. Αναλύει με ζήλο οποιοδήποτε τομέα τουεπιστητού υποδηλώνοντας με κάθε τρόπο την πικρή αλήθεια: Eίναι φτιαγμένος για μεγάλα πράματα αλλά... αλλά. Ολάκερος ογκόλιθος αξιοσύνης, ταλέντου, μεγαλείου χαραμίζεται σε «υποδεέστερες» ασχολίες όταν θα μπορούσε να προσφέρει έργο υψηλών προδιαγραφών. Πού; Οπουδήποτε.
Με αξιοπρέπεια αποδέχεται τον παραγκωνισμό του. Από ποιον; Από τους σκοτεινούς κύκλους. Από τη συνωμοσία των μετρίων που κινούν τα νήματα τα μεταξωτά. Που έτσι ύπουλα τον έχουν απορρίψει, χωρίς καν να γνωρίζουν την ύπαρξή του.
Γιατί όλα κι όλα. Για να πας μπροστά πρέπει να κάνεις εκπτώσεις. Και οι μεγαλοφυΐες είναι είδη πολυτελείας. Κανείς δεν τα έxει καταφέρει «με την αξία του» γιατί κανείς απ αυτούς που έχεις για άξιους δεν έχει αξία. Όλοι «πουλημένοι», «άσχετοι», μουντζουρωμένοι με ποταπές υποχωρήσεις. Άσε που ο δικός μας «άξιος» δεν έχει «άκρες». Από πού να τον πιάσεις λοιπόν;
Κι αφού λοιπόν δεν καταδέχεται να πέσει χαμηλά, αφού αρνείται επίμονα (κι ας μην του το ζητούν) να μπει στο βρόμικο τριπάκι των δημοσίων σχέσεων, κι ας ξέρει ότι τότε θα του άνοιγαν αμέσως οι πύλες της δόξας, το μόνο που ζητάει η σεμνή μεγαλοφυΐα είναι η αναγνώρισή του από εσένα ασήμαντε ακροατή του. Υποκλίσου, παραδέξου το λαμπερό του πνεύμα, πες του δυο τρεις φορές πόσο δίκιο έχει. Όχι με δικά σου λόγια όμως. Με τα δικά του. Γιατί αλλιώς παίζει να μην το καταλάβει.
Απραγματοποίητα όνειρα, ματαιωμένες ελπίδες, καταπιεσμένες επιθυμίες. Όλοι έχουμε απ αυτά και πολύ μας αρέσει να τα μασουλάμε γκρινιάζοντας. Μόνο που κάποιοι, αντί να επιδίδονται στην παραπάνω χαριτωμένη διαδικασία, πλασάρουν τα παραπάνω υλικά αλλιώς, με πιο «ευφάνταστο» τρόπο. Σα να έχουν φτιάξει έναν εαυτό από πλαστελίνη, ή μάλλον από μεγάλες προσδοκίες και «χαμένες» ευκαιρίες.
Τώρα πώς είναι δυνατόν να ονομάζονται χαμένες οι ευκαιρίες που δεν παρουσιάστηκαν ποτέ, και ίσως δεν υπήρχε και λόγος να παρουσιαστούν, είναι μεγάλη ιστορία.
Η αδικημένη μεγαλοφυΐα ξεχωρίζει καταρχάς από το βλέμμα. Το σπινθηροβόλο. Και σε βλέμμα αγελάδας να φέρνει λίγο, τους σπινθήρες του τους πετάει. Και σε μετράει από την κορφή ως τα νύχια. Απ έξω-απ έξω όμως μόνο. Ίσα για μια γνωριμία με το ακροατήριο.
Έχει άποψη για όλα. Άποψη πάγια και σταθερή. Σταθερή ακόμα κι όταν αλλάζει το θέμα της συζήτησης. Αναλύει με ζήλο οποιοδήποτε τομέα τουεπιστητού υποδηλώνοντας με κάθε τρόπο την πικρή αλήθεια: Eίναι φτιαγμένος για μεγάλα πράματα αλλά... αλλά. Ολάκερος ογκόλιθος αξιοσύνης, ταλέντου, μεγαλείου χαραμίζεται σε «υποδεέστερες» ασχολίες όταν θα μπορούσε να προσφέρει έργο υψηλών προδιαγραφών. Πού; Οπουδήποτε.
Με αξιοπρέπεια αποδέχεται τον παραγκωνισμό του. Από ποιον; Από τους σκοτεινούς κύκλους. Από τη συνωμοσία των μετρίων που κινούν τα νήματα τα μεταξωτά. Που έτσι ύπουλα τον έχουν απορρίψει, χωρίς καν να γνωρίζουν την ύπαρξή του.
Γιατί όλα κι όλα. Για να πας μπροστά πρέπει να κάνεις εκπτώσεις. Και οι μεγαλοφυΐες είναι είδη πολυτελείας. Κανείς δεν τα έxει καταφέρει «με την αξία του» γιατί κανείς απ αυτούς που έχεις για άξιους δεν έχει αξία. Όλοι «πουλημένοι», «άσχετοι», μουντζουρωμένοι με ποταπές υποχωρήσεις. Άσε που ο δικός μας «άξιος» δεν έχει «άκρες». Από πού να τον πιάσεις λοιπόν;
Κι αφού λοιπόν δεν καταδέχεται να πέσει χαμηλά, αφού αρνείται επίμονα (κι ας μην του το ζητούν) να μπει στο βρόμικο τριπάκι των δημοσίων σχέσεων, κι ας ξέρει ότι τότε θα του άνοιγαν αμέσως οι πύλες της δόξας, το μόνο που ζητάει η σεμνή μεγαλοφυΐα είναι η αναγνώρισή του από εσένα ασήμαντε ακροατή του. Υποκλίσου, παραδέξου το λαμπερό του πνεύμα, πες του δυο τρεις φορές πόσο δίκιο έχει. Όχι με δικά σου λόγια όμως. Με τα δικά του. Γιατί αλλιώς παίζει να μην το καταλάβει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου